RWC: Pięciu co zagrało w dwóch krajach20.12.2020
Tweet
Mowa o zawodnikach, którym udało się zagrać na Pucharze Świata w Rugby dla dwóch reprezentacji, w historii owalnej piłki było ich pięciu.
Przepisy International Rugby Board pozwalały zawodnikom na grę w dwóch reprezentacjach narodowych na poziomie seniora, trzeba było tylko zmienić obywatelstwo. Według aktualnych przepisów World Rugby to niewykonalne, ale nim zostały wprowadzone ze starych skorzystało 68 zawodników. Pierwszym w historii rugby zawodnikiem, który zagrał dla dwóch reprezentacji był James Holt Marsh, który w 1889 roku rozegrał dwa mecze dla reprezentacji Szkocji, a trzy lata później „zszedł z gór” i rozegrał jeden mecz w reprezentacji Anglii. To zresztą jedyny przykład takiego „transferu” pomiędzy drużynami z Wysp Brytyjskich. Znacznie częściej gracze zmieniali kontynent wraz z krajem.
Natomiast lista zawodników, którym udało się zagrać w finałach Pucharu Świata w dwóch reprezentacjach jest znacznie krótsza, liczy tylko 5 nazwisk.
Adrian Garvey: Zimbabwe 1991 i Republika Południowej Afryki 1999
Pochodzący z Zimbabwe Garvey grał z nią w Pucharze Świata 1991. Jako jeden z nielicznych, 23-letni filar był w stanie rywalizować z silniejszymi przeciwnikami. I chociaż reprezentacja Zimbabwe przegrała wszystkie mecze Garvey został zapamiętany ze swojego natchnionego meczu ze Szkocją, gdzie pokazał się jako utalentowany zawodnik. Gdy w rok później przeniósł się do Południowej Afryki bez problemów znalazł miejsce w drużynie Sharksów, a w 1996 roku dołączył do Springboks. Na Pucharze Świata 1999 Garvey nie był już graczem pierwszego składu, zagrał jeden mecz z reprezentacją Hiszpanii. Jego zespół zdobył na turnieju brązowe medale, a Adrian Garvey został jedynym reprezentantem Zimbabwe, któremu udało się wspiąć zdobyć medal w Pucharze Świata.
Frank Bunce: Samoa 1991 i Nowa Zelandia 1995
Pochodzący z nowozelandzkiego Auckland, Bunce desperacko chciał grać w All Blacks, ale powołania nie przychodziły. W wieku 29 lat przyjął zaproszenie od reprezentacji Samoa żeby reprezentować jego barwy na Pucharze Świata 1991. Inspirująca gra na Samoańczyków na turnieju sprawiła, że kariera Bunce otworzyła się na nowo. Od 1992 roku był regularnie rekrutowany do drużyny All Blacks, a wkrótce został jej podstawowym graczem. Podczas Pucharu Świata 1995 zagrał w pięciu z sześciu meczów All Blacks w turnieju, w tym w najsłynniejszym z finałów Pucharu Świata. W meczu z Południową Afryką spędził na boisku sto minut, które zespoły musiały rozegrać (mecz i dogrywka), wynik jest znany wszystkim Nowa Zelandia odebrała „tylko” srebrne medale.
Wa'aiga Tuigamala: Nowa Zelandia 1991 i Samoa 1999
Tuigamala obrał odwrotną drogę niż Bunce. W wieku 22 lat dołączył do All Blacks i zagrał w Pucharze Świata 1991. Po turnieju zaczął tracić miejsce w składzie Nowej Zelandii więc jako mieszkaniec Samoa podjął decyzję o zostaniu liderem w mniej konkurencyjnym środowisku. W roku 1995 rozegrał dwa mecze w reprezentacji Samoa w Lidze Rugby, a w następnym roku grał już w reprezentacji Rugby Union. Jest ciekawostką, że był powoływany do reprezentacji Samoa XV grając z angielskim klubie Wigan XIII do 1997 roku. Na Pucharze Świata 1999 Tuigamala miał już w status doświadczonego zawodnika, po raz ostatni pomógł reprezentacji Samoa w meczu fazy grupowej sensacyjnie pokonać reprezentację Walii.
Matt Pini: Australia 1995 i Włochy 1999
Matt Pini urodził się w Canberze, gdzie zaczął grać w rugby, ale karierę rozpoczął w Brisbane, grając dla poprzednika klubu Super Rugby Reds. W 1994 roku został powołany do reprezentacji Australii, a dzięki udanej grze wywalczył miejsce w składzie Wallabis na Puchar Świata 1995, gdzie rozegrał tylko jeden mecz. W meczu otwarcia Australia przegrała z Południową Afryką, a Pini stracił miejsce w składzie na rzecz obrońcy Matta Burke'a do końca turnieju. Profesjonalna era w rugby skłoniła go do wyjazdu do Anglii gdzie w sezonie 1997/1998 Premiership reprezentował Richmond na pozycji obrońcy. Kolejny sezon spędził we francuskim klubie Narbonne, a następny w rzymskim klubie Olimpic Roma, który w sezonie 1999/2000 został mistrzem Włoch po raz pierwszy od 50 lat. Ze względu na pochodzenie przyjął włoskie obywatelstwo, a przededniu Pucharu Świata 1999 został powołany do reprezentacji kraju, rozegrał wszystkie trzy mecze Azzurri, przegrane niestety. W barwach włoskich rozegrał jeszcze cztery mecze w pierwszym Turnieju Sześciu Narodów po czym przeniósł się do angielskiego Newport rezygnując z reprezentacji.
Ilivasi Tabua: Australia 1995 i Fiji 1999
Ilivasi Tabua urodził się i wychował na Fiji, ale jak to często bywa w przypadku wyspiarzy, wyjechał na studia do Australii i został na dłużej. W 1990 debiutował w reprezentacji Fiji, ale nie pojechał na Puchar Świata 1991 bo drużynę rekrutowano z krajowych klubów, a on grał w klubie Australijskim. W 1993 roku otrzymał powołanie do reprezentacji Australii Rugby 7, z którą zagrał w Pucharze Świata 7 1993 przewożąc brązowy medal. W tym samym roku debiutował w drużynie Wallabies, a dwa lata później pojechał z nią na Puchar Świata 1995. Kiedy przestał grać w Australii przeniósł się do japońskiego klubu Honda Hit. W roku 1998 powrócił do reprezentacji Fiji, z którą w wieku 35 lat pojechał na Puchar Świata 1999, zagrał tam trzy mecze. Kończąc karierę zawodnika zaczął pracować jako trener, między innymi reprezentacji Fiji w latach 2007-2009, w Pucharze Świata 2007 dotarł z Fiji do ćwierćfinałów.
Autor: Cyril Lobur
