Emerytowane Gwiazdy Rugby 202206.01.2023
Tweet
World Rugby przedstawił niektóre z czołowych postaci w międzynarodowego Rugby XV i 7, kobiet i mężczyzn, które zdecydowały się zakończyć swoją karierę w ciągu ostatnich 12 miesięcy. Gwiazdy wymienione są w porządku alfabetycznym, aby trafić na listę musiały rozegrać ostatni mecz testowy lub w World Series nie później niż w 2019 roku.
Kurt Baker (Nowa Zelandia - M7)
Baker osiągnął status kultowego bohatera dzięki swoim osiągnięciom i długowieczności w Rugby 7 w bardzo udanym okresie dla zespołu All Blacks Sevens. 34-latek z Palmerston North zadebiutował w All Blacks w 2008 roku i zagrał w 233 meczach World Rugby Sevens Series, grudniowy turniej w Dubaju był jego ostatnim. Baker zdobył dwa złote medale Igrzysk Wspólnoty Narodów (2010, 2018), dwa złote medale Pucharu Świata 7 (2013, 2018), srebrny (2022), srebrny medal olimpijski (2020) oraz 12 zwycięstw w turniejach World Series. Chociaż nigdy nie grał w reprezentacji All Blacks, był znaczącym zawodnikiem Highlanders w Rugby XV, rozegrał też siedem meczów na skrzydle dla Māori All Blacks.
Iliseva Batibasaga (Australia - KXV)
Batibasaga przechodzi na emeryturę jako najdłużej grająca Wallaroo, debiutując w reprezentacji Australii przeciwko RPA na Mistrzostwach Świata 2006 w Kanadzie. Zawodniczka Norths Eagles z Brisbane reprezentował swój kraj 26 razy, zdobywając widowiskowe przyłożenie w swoim przedostatnim meczu przeciwko Walii na Pucharze Świata Kobiet w Nowej Zelandii.
Shaunagh Brown (Anglia - KXV)
Wielka postać, która zrobiła tak dużo dla promocji kobiecego rugby, Brown ogłosiła przejście na emeryturę tuż przed końcem roku. Wszechstronna zawodniczka Harlequins, która grała zarówno jako rwacz, jako i obrońca, rozegrała 30 meczów w Red Roses po przejściu z lekkiej atletyki. W wieku 32 lat wygrała z drużyną mistrzostwo Sześciu Narodów, zagrała też na Pucharze Świata Kobiet w Nowej Zelandii.
Kendra Cocksedge (Nowa Zelandia - KXV)
Zwycięstwo w Pucharze Świata po raz trzeci było dla legendy Czarnych Paproci odpowiednim sposobem na potwierdzenie rekordowej kariery. 34-letnia łącznik młyna grała w sumie w czterech turniejach, w tym w decydującym meczu w finale 2017, także przeciwko Anglii, zdobywając 11 punktów w drugiej połowie. Cocksedge została uznana Zawodniczką Roku XV World Rugby w 2015 oraz była w Drużynie Dekady World Rugby w 2020 roku. Jest rekordzistką punktów w Black Fern, w 69 meczach zdobyła ich 391, raz była kapitanem drużyny.
Branco Du Preez (Południowa Afryka - M7)
32-letni Du Preez przechodzi na emeryturę jako gracz Springbok Sevens z największą liczbą występów w RPA. Legenda Blitzboks zadebiutowała w World Rugby Sevens Series w Wellington w 2010 roku i wystąpiła łącznie w 85 turniejach, podejmując decyzję o wycofaniu się po turnieju Cape Town Sevens. Du Preez rozegrał 431 meczów i zdobył 1447 punktów. Zdobył 24 zwycięstwa w turniejach i trzy złote medale World Series, ma też na swoim koncie złoty medal Igrzysk Wspólnoty Narodów.
Guilhem Guirado (Francja - MXV)
Był kapitanem Francji w 33 z jego 74 rozegranych testów. Po debiucie w 2008 roku, stał się stałym bywalcem drużyny Les Bleus od 2011 roku i wystąpił w trzech Pucharach Świata odpadając z areny międzynarodowej po przegranym 20:19 ćwierćfinale z Walią w 2019 roku. Podczas gry w Top 14 zdobywał mistrzostwo Francji w Tulonie, a później w Montpellier.
George Kruis (Anglia, Lwy Brytyjskie i Irlandzkie - MXV)
Wspieracz reprezentacji Anglii wykorzystał okazję swoich 32 urodzin w lutym 2022, aby ogłosić decyzję o zakończeniu kariery pod koniec sezonu, aby skoncentrować się na biznesie. Zagrał w 45 meczach, pojawił się na dwóch Pucharach Świata w tym w finałowym, przegranym meczu z Południową Afryką w 2019 roku. Prawdopodobnie zagrał by w tym roku we Francji gdyby nie przerwał swojej kariery w stosunkowo młodym wieku. Legenda Saracenów, który zdobył cztery tytuły Premiership i trzy Puchary Europy. Zagrał także w reprezentacji Lwów Brytyjskich i Irlandzkich podczas tournee po Nowej Zelandii w 2017 roku.
Maxime Medard (Francja - MXV)
Medard zagrał 63 mecze dla swojego kraju w latach 2008-2019, jako obrońca i skrzydłowy, a także cieszy się pełną trofeów klubową karierą w Tuluzie. Instynktowny i inteligentny zawodnik, pojawił się na dwóch Pucharach Świata w 2011 i 2019 roku, po raz ostatni występując testowo w ćwierćfinałowej porażce z Walią w tym ostatnim. Podczas swojego gry w Tuluzie zdobył trzy tytuły Pucharu Mistrzów i pięć trofeów Top 14, zdobył 113 przyłożeń w 366 meczach.
Dan Norton (Anglia, Wielka Brytani - M7)
Jeśli chodzi o Rugby 7 nikt nie mógł osiągnąć wyższego poziomu niż Dan Norton, który ogłosił w kwietniu 2022, że turniej Canada Sevens będzie jego 92 i ostatnim. To stawia do na drugim miejsce za swoim byłym kolegą z reprezentacji Anglii i rekordzistą występów, Jamesem Rodwellem. Norton jest bezkonkurencyjny i pozostanie w dającej się przewidzieć przyszłości rekordzistą przyłożeń, zdobył ich w World Series 358, to jest o 79 więcej niż jego najbliższy rywal, Kenijczyk Collins Injera. Był także członkiem brytyjskiej drużyny, która zdobyła srebro na igrzyskach olimpijskich w Rio 2016.
Sean O'Brien (Irlandia, Lwy Brytyjskie i Irlandzkie - MXV)
W ciągu dziesięciu lat kariery testowej w reprezentacji Irlandii (2009-2019) zagrałby więcej niż 56 meczów i zdobył więcej niż 6 przyłożeń, gdyby zawodnika Leinster nie trapiły kontuzje. Z drużyną Lwów Brytyjskich i Irlandzkich był na tournee w Australii w 2013 roku i Nowej Zelandii w 2017 roku, rozgrywając pięć testów.
Liz Patu (Australia - KXV)
Grała początkowo jako wiązacz w West Bulldogs w Queensland, a następnie przeszła do pierwszej linii w 2013, rok później debiutowała wchodząc z ławki przeciwko Nowej Zelandii. Po kilku miesiącach znalazła się w kadrze na Puchar Świata Kobiet 2014, a jej pierwszy start miał miejsce przeciwko Stanom Zjednoczonym na filarze, chociaż w późniejszej karierze testowej miała też dwa mecze na pozycji młynarza. Pojawiła się na dwóch kolejnych Pucharach Świata, po porażce ćwierćfinałowej z Anglią w Auckland po raz ostatni zagrała w zielono-złotej koszulce. Mając za sobą 33 mecze testowe, Patu odchodzi na emeryturę jako Wallaroo z największą liczbą występów w historii zespołu.
Virimi Vakatawa (Francja - MXV i M7)
Gigantyczny, urodzony na Fidżi skrzydłowy musiał niestety przejść na emeryturę w listopadzie z powodów medycznych kończąc sześcioletnią karierę testową. Vakatawa debiutował w meczu z Włochami w Pucharze Sześciu Narodów 2016 zdobywając przyłożenie. Miał ich na koncie 10 zanim choroba serca położyła kres jego karierze po 32 występach. Vakatawa zagrał także w 18 turniejach World Rugby Sevens Series i na Igrzyskach Olimpijskich w Rio w 2016 roku.
Florin Vlaicu (Rumunia - MXV)
W marcu rumuński obrońca i środkowy ataku został siódmym zawodnikiem, który zdobył 1000 punktów testowych i pierwszym z wschodzącego kraju. Osiągnął ten niezwykły wynik w meczu przeciwko Portugalii w Lizbonie. Vlaicu grał 16 lat na najwyższym poziomie, wystąpił w trzech Pucharach Świata. Odchodzi na emeryturę jako rekordzista strzelców Rumunii (1030 punktów) i zawodnik z największą liczbą występów (129 meczów).
Devin Toner (Irlandia - MXV)
Wysoki na 209 cm Toner, wyróżniał się w każdym znaczeniu tego słowa, był kluczowym filarem odnoszącego sukcesy irlandzkiego zespołu Joe Schmidta, a jednocześnie synonimem sukcesów Leinster w Europie. Zagrał 70 spotkań dla Irlandii w latach 2010-2020, 50 z nich zakończyło się zwycięstwami. Zdobył trzy tytuły Sześciu Narodów i był graczem drużyny, która zdobyła Wielkiego Szlema w 2018 roku. Obecnie 36-letni Toner przechodzi na emeryturę jako rekordzista występów Leinster.
