Francois August Malin, Stadjon 18.04.1929
Czem dla pływania lato, dla narciarstwa zima, tem dla rugby jest jesień i wiosna. Zwłaszcza ta ostatnia jest okresem rozgrywek o mistrzostwo we wszystkich prawie krajach Europy. W Polsce, aczkolwiek rugby niewielu liczy dopiero zwolenników, sezon wiosenny zapowiada się nieźle i zapewne da nam dokładny obraz ustosunkowania się sił drużyn polskich. Z tem większą zatem gotowością powinny się zabrać kluby uprawiające tę grę do usilnych treningów. Sumienna zaprawa gimnastyczna, dodała graczom zręczności, wytrzymałości, a w pewnej mierze nawet i szybkości. Obecnie, kiedy już zima minęła bezpowrotnie, możemy śmiało wyjść na boisko i rozpocząć właściwy trening rugby. Należy poświęcić na trening dwa razy w tygodniu po dobrej godzinie i raz w tygodniu dwie godziny do trzech. Za porę nadającą się do dłuższych treningów, uważam niedzielny ranek.
W niedzielę zatem drużyna wychodzi w komplecie na boisko. Zaznaczam przytem, że na trening należy bezwzględnie kłaść długie wełniane lub flanelowe spodnie i ciepły sweter. Ochraniacze są również konieczne. Trening nasz rozpoczniemy przebiegnięciem 1200-1500 mtr. lekko dla "rozprostowania" mięśni. Następnie ustawiwszy się w szereg (tzn. jeden obok drugiego), gracze powinni kilkakrotnie przebiec boisko, ćwicząc krótkie podania. Tu przypominamy, że gracz powinien osiągnąć maximum szybkości w biegu, odbierając piłkę od swego sąsiada, tak, by móc wbiec przed swego towarzysza z drugiej strony i oddać mu piłkę prawidłowo. Z kolei należy przerobić kilkanaście razy wrzucanie piłki z poza linji bocznej - krótkie i długie. Po przerobieniu tych ćwiczeń, gracze powinni się rozbiec po boisku i na sygnał kierownika należy uformować jak najszybciej prawidłowe zmaganie. Ćwiczenie w składaniu przeciwnika z nóg, wykonywane na odpowiednich manekinach ze słomy, porozstawianych po boisku, oraz ćwiczenia w szybkim wstawaniu z ziemi powinny stanowić następny punkt programu. Następnie ćwiczenia w drybblingu i w podnoszeniu w biegu toczącej się po ziemi piłki, powinny zakończyć pierwszą część treningu niedzielnego. Po kilkunastominutowej przerwie, kierownik ćwiczeń powinien, rozdzieliwszy swych graczy na dwie mniej więcej równe drużyny, urządzić 40 mniej więcej minutowa rozgrywkę. Tu należy zwrócić uwagę przedewszystkiem na szybką orjentację graczy w sytuacji gry. O ile kierownik spostrzeże jakiś błąd popełniony przez graczy, powinien natychmiast grę przerwać i zgromadziwszy w koło siebie graczy wyjaśnić na czem dany błąd polegał oraz w jaki sposób można go uniknąć. Grę należy zakończyć przebiegnięciem 400-500 mtr. w umiarkowanym tempie dla uspokojenia działalności serca.
Dwa pozostałe treningi, powinny się przedstawiać w sposób mniej więcej ten sam co pierwsza część zaprawy niedzielnej. Rzecz prosta, że ze względu na całkowite pominięcie części II-ej, można rozwinąć niektóre części tego programu i dokładniej je opracować. Zakończyć należy ten skrócony trening przebiegnięciem 400 mtr. przy czem pierwsze 50 mtr. sprintem, dalsze 50 lekko, potem 50 mtr. znów sprintem itd. wreszcie jeszcze około 800 mtr lekko. Potem przynajmniej raz w tygodniu solidny masaż i co pewien czas łaźnia. Kierownik ćwiczeń powinien sobie notować stan i postępy graczy i odpowiednio do tego urządzać treningi, trzymając się jednak ram podobnych do zakreślonych powyżej.
Autor był w latach 1928-1930 trenerem rugby warszawskich drużyn AZS, Oficerska Szkoła Sanitarna i Orzeł Biały, a także sędzią. Przed przyjazdem do Stolicy grał w Bataillon de Joinville, Olimpique Paris i reprezentacji Paryża.
